De instap van nieuwe productiebedrijven in de klassieke maakindustrie was in het vorige decennium quasi onmogelijk omwille van té hoge CAPEX en minder goede economische vooruitzichten. Er zat tot op heden altijd een brede gracht (hoge toetredingskosten, concurrentiële voorsprong en risico) rond machinebouw en maakindustrie. Een ingewikkelde toeleveringsketen, dure machines, grote terreinen en hoge ontwikkelingskosten waren typerend voor deze sector. Als je als maakbedrijf een concurrentieel voordeel had, over een dikke bankrekening slash goed onderhandeld kredietplafond beschikte, en kostenefficiënt kon produceren …, dan nam je een groot deel van de waarde-vangst tot aan de eindklant voor je eigen rekening. Zijn deze tijden voorbij en is dit goed nieuws voor vers bloed? Industrialfairs maakt in haar komende nieuwsbrieven een technologisch disruptie-feuilleton van wat de maakindustrie in een niet zoverre toekomst te wachten staat. We adviseren u ons in het vervolg “snel” te lezen. (warning: this content will auto-disrupt after reading 💣) 

Anno 2021 hebben Moore’s Law, goedkopere robotisering, additive manufacturing, nieuwe materialen en digitalisering - kortom 4.0 - de instapbarrières fundamenteel verlaagd. Light en lean bedrijfsmodellen en de verkorting van de toeleveringsketen, maakt instappen voor nieuwe spelers sexyer dan ooit. De toekomst voorspelt een duale versnelling: een toename van kleinere spelers die rechtstreeks online tot bij de klant geraken, en consolidaties onder de grote spelers om de nodige voorsprong en moat te behouden. Deloitte spreekt graag over Exponential Manufacturing: een shift van nieuwe spelers, bestaande maakbedrijven die snel schakelen, en oudere spelers die uitgespeeld geraken. Volgens Center for The Edge, is de tijd dat AM als voorbeeld enkel voor prototyping gebruikt werd, en in kleine series, voorgoed voorbij. Bovendien, nu de technologie 30 jaar bestaat, begint de slinger exponentieel te versnellen. Center for the Edge en Deloitte identificeren 4 fundamentele shifts die de waardecreatie van maakbedrijven vandaag al grondig aan het wijzigen is. In essentie verandert het volledige ondernemingsmodel van Value Capture naar Value Creation. Kortom, van kostenefficiënte massaproducten, naar betere producten met betere marge.

Om het verschil tussen beide concreet uit te leggen, nemen we u even mee in volgende fictie. België had vroeger haar eigen topfabrikant van tennisrackets. Wie anno 1980 het merk Snauwaert uit Roeselare niet kende, had waarschijnlijk ook nooit gehoord over Wimbledon, US Open of Roland-Garros  Het wereldmerk, dat op iedere court door de top 100 werd gebruikt, ging echter failliet. De oorzaak was niet de minder goede kwaliteit van de racket. Op vandaag poseren de hoezen van Yonex en Wilson nonchalant op het bankje van de topspelers, die toevallig ook even aan hun flesje Aquarius nippen.

Stel echter, dat een gewiekste investeerder de merklicentie Snauwaert least, en zelf zonder fabriek (fabless) het frame in carbon laat 3D-printen in China, en dat in België verder assembleert. Stel dat die snoodaard een sensor inbouwt, die je als speler verwittigt wanneer je overhead smash uit balans is, en daarbij ook een mobiele app levert die je speldata verzamelt en je prestaties verbetert? Dan hebben we in een mum van tijd een waardecreatie om u tegen zeggen. Je hoeft het vandaag zo ver niet te zoeken. Het interview met Paul Renson in deze nieuwsbrief, legt uit hoe een alu- roosterfabrikant vandaag Healty Spaces as a Service verkoopt. We hebben het in de volgende nieuwsbrieven concreet over zowel nieuwe materialen, nieuwe maaktechnologie, nieuwe toeleverketens en nieuwe klantenwensen. In het aprilnummer van onze Industrialfairs News komt The New Economics of Production aan bod, of hoe het nieuwe maken ook zorgt voor het nieuwe businessmodel waar u het komende decennium zelf van deel uitmaakt, of zal moeten naar opkijken.